Στο συνοικισμό των Ταξιαρχών Δράμας (Σίψα) πρώτος «οικιστής» κατά το έτος 1930 υπήρξε ο μακαριστός πατήρ Γεώργιος Καρσλίδης (1901 - 1959), ο αποκτήσας την φήμη οσίου ανδρός. Σήμερα στο σημείο αυτό ανθεί μια πολυπληθής γυναικεία αδελφότης μοναζουσών που αποτελεί την Ιερά Μονή Αναλήψεως του Σωτήρος. 


Η οσιακή
μορφή του Γέροντα και μετά την μακάρια κοίμησή του συνεχίζει να μιλά στις καρδιές πολλών πιστών και μάλιστα με σημεία δυνατά, να παρηγορεί κι ενισχύει ψυχές διψώντων. 
Η ευλάβεια όλων, που φανερώνεται με διαφόρους τρόπους και με την διήγηση της ωφέλειας, που έλαβαν από την ανάγνωση της ευρύτατα κυκλοφορούσης βιογραφίας του, είναι η καλύτερη μαρτυρία της και μετά θάνατον μυστικής προσφοράς του. Όσοι τον επικαλούνται θερμά δεν απογοητεύονται εύκολα. Απλοί, φτωχοί και άσημοι, μοναχοί και λαϊκοί, αλλά συνήθως ευσεβείς και ταπεινοί άνθρωποι, όπως ο Γέροντας, είναι οι αναγνώστες του θαυμαστού βίου του, που συγκινεί και κατανύσσει. Η δίχως έμμονη εκζήτηση ονείρων, οραμάτων και θαυμάτων, αλλά η ειρηνική και ευφρόσυνη παρουσία αυτών στους επικαλουμένους το όνομά του φανερώνει την γνησιότητα και την αξία τους.
Η μοναχή Μαρία, από Μονή της Καλαμάτας, μετά την ανάγνωση του βίου του Γέροντα, πήρε ευλογία να επισκεφθεί το μοναστήρι του. Το ταξίδι ήταν πράγματι καθοδηγούμενο από τον Γέροντα, αφού όλα ευκολύνθηκαν κι έφτασε άνετα κι αίσια στο μοναστήρι. Στον ναό που δεν λιβάνιζαν αισθάνθηκε άρρητη ευωδία και στο δωμάτιο του ξενώνα που φιλοξενείτο είδε θαυμαστό φως, που της προκάλεσαν κατάνυξη και δέος για την ουράνια επίσκεψη και την εξαίσια υποδοχή στο μοναστήρι του. 
Η παρουσία του Γέροντα ήταν αισθητή στον ιερό χώρο. Προσκυνώντας στο τάφο του πείσθηκε πως είχε γνωρίσει ένα μεγάλο προστάτη στην ζωή της, ένα καινούργιο μεσίτη στον Θεό και πως η Μονή φυλάγει έναν πολύτιμο θησαυρό, γι΄ αυτό και νοερά κι΄ ευγνώμονα βρίσκεται εκεί, όπως και πολλές φιλομόναχες ψυχές. 

Η μητέρα του κ. Κωνσταντίνου Παπαδόπουλου, κατοίκου Σίψας, τα χαράματα της 4ης Νοεμβρίου 1959 βγήκε στην αυλή του σπιτιού της για κάποια δουλειά και αντίκρυσε θέαμα εξαίσιο. Φωτεινή στήλη κατέ­βαινε από τον ουρανό και κατέληγε πίσω από το ιερό βήμα του ναού της Αναλήψεως στο μοναστήρι. Μπήκε συγκινημένη στο σπίτι και είπε στους δικούς της: «ο Γέροντας έφυγε για τον ουρανό».

Η κ. Αναστασία Τοκμακίδου διηγείται τα εξής: «Ήθελα να κάνω σαρανταλείτουργο για την μητέρα μου στο μοναστήρι, μετά τον θάνατο του Γέροντα. Το κάναμε τέσσερις οικογένειες μαζί, για να μας στοιχί­σει πιο φθηνά, γιατί τότε ήταν φτώ­χεια. Δώσαμε τα ονόματα και άρχισε το σαρανταλείτουργο. Στο τέλος πήγαμε όλες μαζί για να διαβάσουμε το κόλλυβο. Πήγαμε το βράδυ στον εσπερινό και μετά μείναμε στον ξενώνα του μοναστηριού. Στις 12 η ώρα, ενώ ήταν παντού ησυχία κι εγώ ακόμη δεν είχα κοιμηθεί, ακούω κουδουνάκια, όπως του θυμιατού και νόμιζα ότι ήταν αρνάκι που ήταν έξω. Το πρωΐ, όταν τελείωσε ή Θεία Λειτουργία, την ώρα που πίνα­με καφέ με την Γερόντισσα Άννα, την ρώτησα αν έχουν αρνάκι με κου­δουνάκια. και μου απάντησε: «Αρνάκι δεν έχουμε, αλλά ο Γέρο­ντας ήλθε να σας θυμιάσει». 
Η Γερόντισσα Άννα (Μακκαβαίου) μοναχή της Μονής, όταν με καυτά δάκρυα προσευχόταν στον τάφο του Γέροντα, την ήμερα που η σημερινή ηγουμένη (σημείωση VatopaidiFriend: νυν ήδη μακαριστή Γερόντισσα Ακυλίνα) επρόκειτο να υποστεί σοβαρή χειρουργική επέμβαση (τον Νοέμβριο του 1973), άκουσε καθαρά την φωνή του Γέροντα από τον τάφο να της λέγει: «Μη φοβάσαι Γερόντισσα, θα γίνει καλά». Τότε ένιωσε μεγάλη παρηγο­ριά και χαρά γέμισε την ψυχή της. 

Πράγματι ο ιατρός ομολόγησε μόνος του ότι ένιωθε κάποιον που του οδήγησε το χέρι στην κρίσιμη στιγμή και είπε καθώς έβγαινε από το χειρουργείο πως κάποιον άγγελο έχει αυτή η ψυχή.

Ο κ. Κουλιάρμος Παναγιώτης διηγείται για τον γιό του Θεόδωρο τα εξής: «Όταν γεννήθηκε το παιδί μας, το 1989, τα ματάκια του τσιμπλιάζανε και του πονούσαν, δεν μπορούσε καθόλου να τα ανοίξει και ούτε έβλεπε. Σκεπτόμασταν να του κάνουμε εγχείρηση, όπως μας είπε ο γιατρός. Μία μέρα μας έδωσε μια γειτόνισσα το βιβλίο του Γέρο­ντα και το διάβασα με λαχτάρα. Εκείνο το απόγευμα το παιδί, ενώ ήταν στο κρεβάτι του, άρχισε να κλαίει δυνατά και να τρίβει τα μάτια του. Μόλις πλησίασε η μητέρα του, είδε ότι τα μάτια του άνοιξαν, ήταν καθαρά και έβλεπε. Μετά από δύο χρόνια ήρθαμε να ευχαριστήσουμε τον Γέροντα στο μοναστήρι, Το παιδάκι που ήταν δύο ετών δεν έφευγε από τον τάφο του, και ενώ είχαμε πρόγραμμα να φύγουμε τις πρωϊνές ώρες, μείναμε μέχρι το απόγευμα. Το δε παιδάκι φώναζε συνέχεια «παπούλη» και φιλούσε το καλυμμαύχι του Γέροντα από την φωτογραφία και δεν μπορούσαμε να το απομακρύνουμε από τον τάφο». 

Η ευλαβέστατη, απλή και χαρισματούχος μοναχή Άννα από το Δοξάτο Δράμας, πολλές φορές έχει επισκεφθεί το μοναστήρι και παρέ­μεινε σε αυτό επί αρκετές ημέρες. Ένα πρωινό στο τέλος του Όρθρου, που τελούνταν στον ναό της Αναλήψεως, έβλεπε μπροστά της τον Μακαριστό Γέροντα ολοζώντανο και, ενώ οι αδελφές την παρακινούσαν να προχωρήσει μετά την Γερόντισσα για να προσκυνήσει τις άγιες εικόνες, αυτή στεκόταν ακίνη­τη σαν αποσβολωμένη και απορούσε, πως την προτρέπουν να προσπεράσει τον Γέροντα.

Η κ. Ιλιάδα, σύζυγος του κ. Αλεξάνδρου Όσσα, παθολόγου ιατρού στην Δράμα, ο οποίος υπήρξε προσωπικός ιατρός του Γέροντα, μας διηγήθηκε ότι αρκετά χρόνια μετά την κοίμηση του Γέρο­ντα τον είδε στον ύπνο της ολοζώ­ντανο, ενδεδυμένο με βυσσινιά χρυ­σοκέντητη ιερατική στολή, να στέκε­ται έξω από την πόρτα του σπιτιού της. Από την λαχτάρα της πετάχτηκε πάνω κι έτρεξε, ζαλισμένη ακόμη από τον ύπνο, ν΄ ανοίξει την πόρτα, αλλά δεν ήταν κανείς. Είχε ξυπνήσει και ο σύζυγος της και την ρώτησε τί συνέβη. Ενώ του διηγιόταν το όνει­ρο με τον Γέροντα, αντελήφθησαν ότι στο καθιστικό, που τους χώριζε μια τζαμόπορτα, είχε ανάψει φωτιά, από το αναμμένο καντήλι. Καίγο­νταν τα ντουλάπια, οι εικόνες όμως δεν είχαν πάθει τίποτα. Την διάσωσή τους και του σπιτιού τους την θεώρησαν ως θαύμα του Γέροντα. 

Ο κ. Σταύρος Πετρικεχαγιάς, που κατάγεται από το χωριό Καλό Αγρό Δράμας, βρίσκεται από το 1975 στην Πενσυλβάνια Αμερικής‡ διηγείται ότι τον βάπτισε ο Γέροντας και από μικρός θυμάται ότι τον δίδασκε πως πρέπει να είναι η ζωή του. Την άνοιξη του 2001, που ήλθε στην Ελλάδα, επισκέφθηκε την Μονή για να προσκυνήσει στον τάφο του νονού του, για τον οποίο έτρεφε μεγάλο σεβασμό, αγάπη και ευγνωμοσύνη, γιατί τρεις φορές τον έσωσε από βέβαιο θάνατο και πολ­λές φορές ένιωσε την προστασία τον και την θαυματουργική επέμβαση του στην ζωή του. Την πρώτη φορά‡ νέος ακόμη, κινδύνευσε να πνίγει στο ποτάμι και τον γλύτωσε ο αδελφός του, που παρουσιάστηκε ξαφνι­κά μπροστά του. μόλις επικαλέστηκε την βοήθεια του Γέροντα. 

Την δεύτερη φορά. όταν υπηρετούσε στο πολεμικό ναυτικό και επρόκειτο να πλεύσουν για την Ρόδο, ενώ είχαν επιβιβαστεί, την τελευταία στιγμή του άλλαξαν καράβι. Κατά τον πλου, το πρώτο καράβι βυθίστηκε και από τους 45 ναύτες οι 37 πνίγηκαν. Αυτήν την σωτηρία του πιστεύει ακράδαντα ότι την οφείλει στον πολυσέβαστο Γέροντα Γεώργιο, γιατί πάντοτε τον επεκαλείτο σε κάθε δύσκολη ενέργειά του.

Η τρίτη θαυμαστή επέμβαση του μακαριστού Γέροντα συνέβη στην Αμερική, όπου εργαζόταν κατά το έτος 1995 για την κατασκευή μεγά­λης δεξαμενής νερού. Βρισκόταν πάνω σε σκαλωσιά κι΄ έπεσαν και οι δύο κάτω στο έδαφος. Ο άλλος εργάτης έμεινε επί τόπου νεκρός. Ο κ. Σταύρος, καθώς έπεφτε με το κε­φάλι κάτω, ένιωσε κάποια στιγμή έναν να τον γυρίζει ορθό. Καθώς έπεφτε με τόση ορμή ανάμεσα στα σίδερα της σκαλωσιάς από τόσο ύψος, έτρεξαν οι συνάδελφοι του να τον βρουν κι αυτόν νεκρό. Προς μεγάλη τους έκπληξη και χαρά είδαν ότι ήταν ζωντανός. Τον μετέφεραν στο νοσοκομείο κι επί τρεις εβδομά­δες ήταν σε αφασία. Είχε πολλά κατάγματα και χρειάστηκαν σχεδόν δύο χρόνια για να αποκατασταθεί σχετικά η υγεία του. Την σωτηρία του απέδωσε στον Γέροντα. Ο αδελ­φός του μάλιστα ένα βράδυ μετά το ατύχημα είδε τον Γέροντα στον ύπνο του και του είπε: «Έγώ μόνο τον ίσιωσα, δεν πρόφτασα να τον κρατή­σω». Ο ίδιος ομολογεί ότι δεν ήταν αδυναμία του Γέροντα να τον κρα­τήσει, άλλά ότι ήταν ένα ράπισμα από τον Γέροντα η περαιτέρω ταλαι­πωρία του για να αλλάξουν πολλά πράγματα στην ζωή του. Ωστόσο του είχε μείνει κάποια δυσκολία στα γόνατα και στην μέση, ώστε δεν μπορούσε να γονατίσει καθόλου.

Το επόμενο έτος, Ιούνιος 1998, ήλθε στην Ελλάδα με σκοπό να ευχαριστήσει τον Γέροντα, γιατί πί­στευε ότι ήταν ο σωτήρας του. Μόλις αντίκρυσε τον τάφο του συγκινήθηκε κι αυθόρμητα γονάτισε για να τον ασπαστεί. Ήταν η πρώτη φορά που γονάτιζε μετά το ατύχημα. Σηκώθηκε τέλος με ευκολία, χωρίς να κρατηθεί από πουθενά.

Έκτοτε νοιώθει υγιέστατος, δίχως κανένα πρόβλημα. 

Ο ίδιος κ. Σταύρος καταθέτει κάποια περιστατικά που είχε δει στο μοναστήρι όταν ζούσεο ο Γέροντας. Κατά την Θεία Μετάληψη αρνήθηκε μια φορά να κοινωνήσει μια κυρία. Στο τέλος της Θείας Λειτουργίας ο κ. Θεόδωρος Παυλίδης τον ρώτησε γιατί δεν την κοινώνησε και ο Γέροντας του είπε με πόνο: «είδα ένα σκυλί με ευαγγέλιο στο στόμα». Και εξήγησε: ορκίστηκε ψέματα στο δικαστήριο κι αδίκησε άνθρωπο». Κάποια άλλη φορά η θεία του ήλθε στο μαναστήρι να κοινωνήσει τα παιδιά της, ενώ τα άφησε να φάνε αυγά. Ο Γέροντας με το χάρισμά του το γνώριζε και με κανένα τρόπο δεν ήθελε να τα κοινωνήσει. Της είπε «τα τάϊσες αυγά και ήρθες να τα κοινωνήσεις;»

Δεν θα ήθελα όμως να κλείσω την παρούσα προσθήκη, δίχως να αναφερθώ σε ένα προσωπικό γεγονός. Όταν πολιός, σεβάσμιος, χαρισματούχος Αγιορείτης Γέροντας μελέτησε το βιβλίο -ας σημειωθεί ότι τον έχει εικονογραφήσει και τον τιμά από καιρό ως άγιο- και συναντηθήκαμε, με αγκάλιασε, με ασπάστηκε και μου είπε: «Μόνο για την βιογραφία που έγραψες του όσιου Γεωργίου Καρσλίδη συγχωρέθηκαν οι μισές αμαρτίες ...;». Τώρα που ο Γέροντας κοιμήθηκε μπορούμε να αναφέρουμε το όνομά του. Πρόκειται για τον πνευματοφόρο Γέροντα Εφραίμ Κατουνακιώτη.

Ο Γέροντας Γεώργιος σήμερα ζει στις καρδιές όλων ως άγιος και ο τάφος του αποτελεί προσκύνημα. Η ευχή του ας μας συνοδεύει όλες τις ημέρες της ζωής μας.

Μοναχού Μωϋσέως Αγιορείτου
π. Γεώργιος Καρσλίδης, ο προορατικός Γέροντας
Τεύχος 17ο, Περιοδικό Πεμπτουσία, σελ. 116-123, Απρίλιος - Ιούλιος 




-Μάνα, Ταμάμα, που ήσουνα εσύ και σε βλέπω τώρα;
-Καλά Γέροντα, δε με είδες; Εχθές στον εσπερινό ήμουνα, σήμερα στη λειτουργία. Δε με είδες;
-Δε σε είδα στην Εκκλησία. Τα ρούχα σου έβλεπα. Εσένα δε σε έβλεπα.
-Πάτερ άφησα μια κλώσα με δώδεκα πουλάκια στο σπίτι κι ο νους μου ήταν εκεί!
***
«Παιδί μου, Ευθυμία, δε θα πεις τίποτε εις βάρος της πεθεράς σου. Γιατι, ό,τι σ' έλεγε η πεθερά σου, τα είχε στα χείλη».
***

Παραμονή Χριστουγέννων ο άντρας μου ήθελε να κοιμηθούμε μαζί. Εγώ τον απέτρεπα. Μετά δυο χρόνια που βρέθηκα στο Μοναστήρι, ο Γέροντας μόλις με είδε, μου είπε: «Μάνα μου, τέτοιο χάλι δεν είδα. Παραμονή Χριστουγέννων να σμίγουν τ' ανδρόγυνα. Κάνουν παράλυτα παιδιά κι ύστερα τρέχουν να τα σώσουν».
***
Μια μέρα καθόταν ο Γέροντας έξω από το σπίτι μου. Ήρθε μια γυναίκα και συζήτησε αρκετή ώρα μαζί του. Ο Γέροντας επαίνεσε κάποια γνωστή της. Τότε η γυναίκα του λέει:
          -Γιατί, πάτερ, την επαινείς τόσο;
          -Αυτή, μάνα μου, και τι δεν έκανε. Πεθαμένους ξημέρωσε (δηλαδή ξενυχτούσε στα σπίτια που είχαν νεκρό), ορφανά βοήθησε, γεφύρια έχτισε, ελεημοσύνες έκανε.
          -Πάτερ, γι' αυτήν δεν άκουσα καλά λόγια.
          -Τα κακά λόγια άκουσες και τα καλά δεν άκουσες; Αυτής τα στραβά άκουσες, τα δικά σου δεν τα ξέρεις;
          -Πάτερ, τι έκανα η κακομοίρα;
          - Όταν ζυγίζεις τη μισή οκά για μια κι έκλεβες στη ζυγαριά, δεν το σκεφτόσουν; Δούλεψες για τον διάβολο. Εκείνα λογάριασες και τα δικά σου δε λογάριασες;
          Η γυναίκα σιώπησε και κατέβασε το κεφάλι της.
***
Την ημέρα της Κοιμήσεως της Θεοτόκου ήλθαν να τον δουν 4-5 γυναίκες επιστρέφοντας από μία βάπτιση, που είχε γίνει στο χωριό. Μόλις τις είδε, είπε: «Πήγατε στη βάπτιση και φεύγοντας κουτσομπολεύατε το φαγητό που σας παρέθεσαν, αν ήταν καλό ή όχι ...;». Εκείνες τον κοιτούσαν και χαμογελούσαν. Ο Γέροντας τότε είπε αυστηρά: «Μη γελάτε ...; Είναι πολύ κακό να σε ταϊζει ο άλλος και συ να τον κατηγορείς για ό,τι σου προσφέρει».
***
«Ο Θεός φροντίζει για όλους. Η απελπισία είναι σχεδόν απιστία».
***
«Να μην κάθεσθε την ώρα της θ. Λειτουργίας. Ο νους σας να μην πετάει εδώ κι εκεί. Όσο θα είσθε στην εκκλησία να το πάρετε απόφαση, να διαθέσετε όλο τον χρόνο στην προσευχή».
***
Σε μια γυναίκα που άφησε αβοήθητη μια μητέρα που γεννούσε και πέθανε το παιδί της στάθηκε πολύ αυστηρός στην ασπλαχνία της. Μετά την εξομολόγηση της είπε: «Για να συγχωρεθείς, θα πας στο σπίτι σου, και θα παρακαλέσεις πολύ την Παναγία να σε βοηθήσει να κάνεις τον κανόνα σου. Θα πας να ζητιανέψεις σε εφτά χωριά. Από το πρωί ως το βράδυ θα ζητιανεύεις στο ένα χωριό και ότι μαζεύεις θα το μοιράζεις σε φτωχούς και ορφανά. Αυτό θα το κάνεις επί μία εβδομάδα». Η γυναίκα ρώτησε αν μπορεί να μοιράσει χρήματα δικά της, για μην εκθέσει την οικογένειά της. Ο Γέροντας όμως επέμενε: «Το αμάρτημα αυτό δεν συγχωρείται με χρήματα, αλλά με ζητιάνεμα, για να ταπεινωθείς, για να φύγει ο εγωισμός, για να πέσει η μύτη ως το χώμα».
***

Σε κάποιον που αποφάσισε να διαλύσει τον γάμο του επειδή η πεθερά του επενέβαινε αδιακρίτως στα του οίκου του, τον συμβούλευσε ο Γέροντας: «Την γυναίκα δεν την χωρίζουν εύκολα. Αυτή σου την έδωσε εσένα ο Θεός, να υποφέρεις μαζί της».
***
Είπε σε κάποιον προσκυνητή για την αντιδικία: «Σου έκανε εκείνο, του έκανες εσύ, σου έκανε εκείνος, πάλι του έκανες εσύ ...; Αυτά δεν τελειώνουν. Εσύ δεν έπρεπε να συνεχίσεις την ανταπόδοση του κακού».
***
«Οι υποσχέσεις στον Θεό δεν πρέπει να αθετούνται».
***
«Να μη σκέπτεσθε μόνο τι θα φάτε, τι θα φορέσετε, τι μεγάλο σπίτι θα χτίσετε. Να κτυπάτε τις πόρτες των φτωχών, των αρρώστων, των ορφανών. Περισσότερο να προτιμάτε τα σπίτια των θλιμμένων παρά των χαρούμενων. Εάν κάνετε καλά έργα, θα έχετε μεγάλο μισθό από τον Θεό. Θ' αξιωθείτε να δείτε θαύματα, και στην άλλη ζωή θα έχετε απέραντη αγαλλίαση».
***
«Πάντα να ζείτε σεμνά και ταπεινά, δίχως εγωισμό ...; Πάντα να φροντίζετε ν' αγαπάτε τους γέρους, τα ορφανά, τους αρρώστους. Να συναναστρέφεστε με φτωχούς και με ανθρώπους που οι άλλοι τους ταπεινώνουν».
***
Είπε ο Γέροντας σε προσκυνήτρια της μονής: «Στον φτωχό που σου ζήτησε να του δώσεις ψωμί δεν του έδωσες και τώρα ήρθες να κάνεις σαρανταλείτουργο για να επιδειχθείς;»
***
«Η Παναγία δεν θέλει μεγάλες λαμπάδες, ελεημοσύνη στους φτωχούς θέλει».
***
Είπε σε μια γυναίκα που τον συνάντησε στο μοναστήρι: «Τι; πηγαίνεις κάθε ημέρα στην Εκκλησία και δεν έχεις συγχωρεθεί με τα παιδιά σου;».
***
Σε μια νέα γυναίκα είπε: «Εσύ για την αγάπη που έδειξες στην κατάκοιτη μητέρα σου έκανες πολύ καλά. Ο Θεός σου τα συγχώρεσε όλα».
***
«Ο γεωργός όταν αρχίσει να οργώνει για να σπείρει, βλέπει πάντα εμπρός και προχωρεί, δεν γυρίζει να δει πίσω του και ο Θεός τον προστατεύει».
***
Έλεγε ο Γέροντας ότι αυτά που σώζουν τον άνθρωπο είναι «τα έργα τα καλά του Θεού, η ταπείνωση, η υπακοή, η αγάπη, η ελεημοσύνη».
***
Ο Γέροντας παρ' ότι περιστοιχιζόταν από τόσο πολύ κόσμο, που τον εκτιμούσε και τον υπεραγαπούσε, αισθανόταν μόνος του. Δεν είχε ανθρώπους να τον καταλάβουν καλά, να τον μιμηθούν, να τον διαδεχθούν. Αναπαυόταν  στο θέλημα του Κυρίου. Σε στιγμές ειλικρίνειας και πόνου αναφωνούσε: «Πολλά τα πρόβατα, αλλά πολύ λίγο το γάλα».
***
«Δεν αντέχω να βλέπω το κακό. Όλοι είμαστε αμαρτωλοί. Και μόνο που στη γη πατάμε και σάρκα φοράμε κάθε βήμα μας είναι και αμαρτία».
***
«Μέσα στην αμαρτία κυλιέται ο κόσμος και δεν το καταλαβαίνει. Αυτά με κουράζουν, δεν αντέχω».
***
«Όλοι θα φύγουμε από αυτή τη ζωή. Είμαστε περαστικοί από εδώ. Εδώ ήλθαμε να δείξουμε τα έργα μας και να φύγουμε».
***
Πριν κοιμηθεί, είπε σε πνευματικό του τέκνο: «Γιαβρούμ (=παιδί μου), εγώ άσπρα-μαύρα, πέρασα τη ζωή. Εσύ να δούμε τι θα κάνεις; πως θα τα περάσετε;».
***
«Οι άνδρες πρέπει ν' αποφεύγουν να έρχονται σε ερωτική επαφή τις Κυριακές και τις γιορτές για να μη γεννιούνται ανάπηρα παιδιά».
***
Αν αγαπούσε κάποιον, ο Γέροντας, του έστριβε τ' αυτί. Τον χορό δεν τον θεωρούσε αμαρτία. Χόρευε κι ο ίδιος ποντιακούς χορούς.
***
Λίγες μέρες πριν την οσιακή κοίμησή του, έβλεπε τα βουνά και έλεγε: «Ευλογημένα βουνά, μόνα σας θα μείνετε». Σαν να τ'αποχαιρετούσε.

Αγιοκατατάξη Οσίου Γεωργίου Καρσλίδη




Ο Προκαθήμενος της Ορθοδοξίας συμμετείχε στις ιερές ακολουθίες αγιοκατάταξης του νέου οσίου της Ορθόδοξης Εκκλησίας, του Γεωργίου του Καρσλίδη του Ομολογητού, του εξ Αργυρουπόλεως του Πόντου. 

Ο κ. Βαρθολομαίος αναφέρθηκε με θερμά λόγια για την πολύπαθη ζωή του Οσίου Γεωργίου Καρσλίδη, αλλά και για το πλούσιο πνευματικό και κοινωνικό του έργο. Ακόμη ιδιαίτερη αναφορά έκανε στους αγώνες και τις προσπάθειες του οσίου Γεωργίου να βοηθήσει με κάθε μέσο και τρόπο - υλικό και πνευματικό - τους πιστούς, ενώ σημείωσε με νόημα ότι «αφιέρωσε όλη του τη ζωή στο Θεό, ζούσε μόνο για το Θεό, ολόκληρη η ζωή του ήταν προς το Θεό». Κλείνοντας ο Οικουμενικός Πατριάρχης μεταξύ άλλων ανέφερε πως ο ίδιος και η συνοδεία του έρχονται στη μονή, όπου έζησε, δίδαξε, πρόσφερε, θαυματούργησε και έχτισε ο ίδιος ο όσιος, ως ευλαβείς προσκυνητές. ΟΜΙΛΙΑ κ. κ. ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΥ ΣΤΗΝ ΜΟΝΗ ΑΝΑΛΗΨΕΩΣ Ιερώτατε Μητροπολίτα Δράμας και αγαπητέ Αδελφέ και Συλλειτουργέ κύριε Παύλε, Ιερώτατοι άγιοι αδελφοί, Οσιωτάτη Καθηγουμένη συν πάση τη Ιερά της Μονής Αδελφότητι, Δόξα τω εν τοις Αγίοις Αυτού ενδοξαζομένω Θεώ! Με αισθήματα βαθείας συγκινήσεως και πνευματικής αγαλλιάσεως ευρισκόμεθα εν μέσω υμών εις το ιερόν Σεμνείον σας, ευλαβείς προσκυνηταί του εν δόξη Αναληφθέντος Κυρίου και Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού. Ήλθομεν από την εν Κωνσταντινουπόλει αγίαν και μαρτυρικήν Καθέδραν της Ορθοδοξίας, κομίζοντες την ευλογίαν, την αγάπην και την στοργήν της Μητρός Εκκλησίας προς την Αδελφότητα της Μονής, επί τη ευκαιρία τόσον της τριακοστής δευτέρας επετείου από της επισήμου αναγνωρίσεως αυτής ως Γυναικείας Κοινοβιακής Μονής, όσον, το και κυριώτερον, και του πρώτου εορτασμού της μνήμης, ως επισήμως ανεγνωρισμένου πλέον, Πατριαρχική και Συνοδική αποφάσει και Πράξει, Αγίου της Εκκλησίας, του κτίτορος του Ναού και του πρώτου κτιριακού πυρήνος αυτής Οσίου Γεωργίου του Καρσλίδου, 
Ο τόπος ούτος ηγιάσθη πλουσίως από τα χαριτόβρυτα ιερά λείψανα του Αγίου βεβαίως, αλλά και προ της μακαρίας τελευτής του, από τους μεγάλους ασκητικούς αγώνας, τας θεοπειθείς προσευχάς, τας ατελευτήτους νηστείας και αγρυπνίας, την εκτενεστάτην αγάπην προς τον Θεόν και τους ανθρώπους, τας υπέρ δύναμιν ελεημοσύνας, τας χριστομιμήτους υπομονάς, την θεοτερπή ανεξικακίαν, την υψοποιόν ταπείνωσιν και την πεπαρρησιασμένην χριστιανικήν ομολογίαν του αξιοθέου Γεωργίου, ο οποίος εκ νεότητος αυτού «τα στίγματα του Κυρίου Ιησού εν τω σώματί» του εβάσταζεν (πρβλ. Γαλ. 6: 17).
Όντως ο μακάριος ιερεύς και ασκητής τον σύντομον επί γης βίον του διήλθεν εν παντί συνιστών εαυτόν ως Θεού διάκονος, κατά το αποστολικόν, «εν υπομονή πολλή, εν θλίψεσιν, εν ανάγκαις, εν στενοχωρίαις, εν πληγαίς, εν φυλακαίς, εν ακαταστασίαις, εν κόποις, εν αγρυπνίαις, εν νηστείαις, εν αγνότητι, εν γνώσει, εν μακροθυμία, εν χρηστότητι, εν Πνεύματι Αγίω, εν αγάπη ανυποκρίτω, εν λόγω αληθείας, εν δυνάμει Θεού, ..., δια δόξης και ατιμίας, δια δυσφημίας και ευφημίας, ως πλάνος και αληθής, ως αγνοούμενος και επιγινωσκόμενος, ..., ως πτωχός πολλούς δε πλουτίζων, ως μηδέν έχων και πάντα κατέχων» (πρβλ. Β Κορ. 6: 4-10). Πάντα τα στοιχεία του βίου του παραπέμπουν εις αρχαία Συναξάρια και Γεροντικά, ενθυμίζοντα μεγάλους παλαιούς Οσίους και Ομολογητάς. Έδωκε τα πάντα εις τον Θεόν, έζη μόνον δια τον Θεόν, όλη του η ζωή ήτο μία ατελείωτος θεία Ευχαριστία, και Εκείνος εδέχθη την όλην πολιτείαν του ως μύρον εκκενωθέν και ευώδες θυμίαμα ενώπιόν Του, δεκτόν υπέρ πάσαν ολοκάρπωσιν. Δια τούτο και τον εδόξασε δια πλείστων σημείων, και ζώντα και μετά την αγίαν κοίμησίν του. Μάρτυρες των θαυμασίων της Χάριτος των επιτελουμένων δια του Αγίου Γεωργίου τούτου του Νέου δεν υπάρχουν μόνον εις την περιοχήν της Μακεδονίας, αλλά και εις τα απώτατα σημεία της γης, οι οποίοι και ευχαριστούν τον Θεόν, διότι εις τας χαλεπάς ημέρας ημών, κατά τας οποίας ο φόβος του Θεού υπελείφθη και η αγάπη εψύγη, ο ουρανόφρων δούλος Του Γεώργιος, με αιματηράν φιλοτιμίαν, διέσωσε πλήρως την αλήθειαν του ανθρωπίνου προσώπου και του αιωνίου προορισμού αυτού, κήρυξ γενόμενος πειστικότατος της θείας αγάπης και της εν Χριστώ σωτηρίας.Ταύτα πάντα συνιστούν μίαν μοναδικήν ευεργεσίαν και ανεξάντλητον ευλογίαν δια την Αδελφότητα και τον πέριξ λαόν, αλλά και μίαν ιεράν παρακαταθήκην και σπουδαίαν πνευματικήν κληρονομίαν, την οποίαν, ως καλώς εδιδάχθητε υπό της μακαριστής Γεροντίσσης και πρώτης Καθηγουμένης Ακυλίνας και του αοιδίμου Μητροπολίτου σας κυρού Διονυσίου, προσώπων ιδιαιτέρως νηφόντων και γρηγορούντων πνευματικώς, έχετε υποχρέωσιν όχι μόνον να διακρατήσητε ευλαβώς, αλλά και να επαυξήσητε μετά θυσιαστικής σπουδής και επιμελείας. Ο Άγιος άφησεν υπογραμμόν ενθέου βίου και υπόδειγμα ακριβούς μιμήσεως του Χριστού και συσταυρώσεως μετ' Αυτού. Εφρόντισεν επίσης δια των προς Κύριον πρεσβειών του και δια την διαδοχήν Ηγουμένης και Ποιμενάρχου δια προσώπων εχόντων «νουν Χριστού» και πολλήν αγάπην δια την Αδελφότητα, ήτοι της Γεροντίσσης Πορφυρίας και του Ιερωτάτου Μητροπολίτου Παύλου. Είμεθα δε απολύτως βέβαιοι ότι πάντοτε κινείται μυστικώς ανάμεσά σας, εμπνέων, υπομιμνήσκων, στηρίζων, παρηγορών, βοηθών, προστατεύων εξ ορατών και αοράτων εχθρών και κινδύνων, θερμαίνων την προσευχήν, τον ένθεον ζήλον και την φιλαδελφίαν, χαίρων επί τη προκοπή σας και πρεσβεύων αδιαλείπτως προς Κύριον τα προς σωτηρίαν σας.Πολλοί θα σας εζήλευον πράγματι δια τον τοιούτον ουράνιον και ανεξάντλητον θησαυρόν σας. Δότε δόξαν και ευχαριστίαν τω Θεώ και λέγετε πάντοτε: «Ο Θεός Γεωργίου βοήθει ημίν!». Έχετε -έχομεν- ακόμη μακράν οδόν μέχρι το άγιον τέρμα, το οποίον ευρίσκεται δεξιά του Θρόνου της Μεγαλωσύνης του Θεού, όπου πρώτος ανήλθεν ενδόξως δια της Αναλήψεως Αυτού ο Θεάνθρωπος, εγκαθιδρύσας εκεί την αναπλασθείσαν ανθρωπίνην φύσιν, ψυχή και σώματι, και όπου ευρίσκεται η θέσις πάντων των ευσεβών και Ορθοδόξων Χριστιανών, των καλώς αθλησάντων και αξιουμένων στεφάνου αφθίτου και θείας δόξης.
Σας ευχαριστούμεν θερμότατα δια την ωραίαν υποδοχήν, τους καλούς λόγους σας και πάσας τας προς ημάς, την τιμίαν ημών Συνοδείαν και το Οικουμενικόν Πατριαρχείον, εκδηλώσεις ευλαβείας και αφοσιώσεως. Από καρδίας ευχόμεθα όσα εύφημα, όσα θυμήρη, όσα σωτήρια εις μίαν εκάστην εκ της Αδελφότητος, από της Οσιωτάτης Καθηγουμένης μέχρι και της τελευταίας δοκίμου, και, βεβαίως, εις τον πνευματικόν και εφημέριον της Μονής, απονέμοντες υμίν ολόθυμον την Πατριαρχικήν ημών ευλογίαν και Πατρικήν ευχήν.
Να είσθε ως ελαία κατάκαρπος εν τη Εκκλησία, σέμνωμα του Ιερωτάτου Ποιμενάρχου σας και χαρά του πιστού λαού της περιοχής. Μη λησμονήτε δε να ποιήτε μνείαν εις τας προσευχάς σας της πάντοτε εσταυρωμένης Μητρός Εκκλησίας της Κωνσταντινουπόλεως, του Κυρηναίου της Πατριάρχου, των περί αυτόν Αγίων Αρχιερέων και πάντων των ανά την οικουμένην πιστών τέκνων αυτής.Ευχαριστούμεν, τέλος, τον Ιερώτατον οικείον Μητροπολίτην κ. Παύλον δια το ωραίον σύνολον των προσφερθέντων ημίν εγκολπίων, τα οποία θα κατατεθούν εις το Πατριαρχικόν Σκευοφυλάκιον και θα υπενθυμίζουν τον πλούτον των ευγενών αισθημάτων της καρδίας όλων σας φερόμενα επί του Πατριαρχικού στήθους.
Έρρωσθε εν Κυρίω, τέκνα αγαπητά, «ο δε Θεός της ελπίδος», δια πρεσβειών της Υπεραγίας Θεοτόκου και του Οσίου Γέροντος και Ομολογητού Γεωργίου του Καρσλίδου, «πληρώσαι υμάς πάσης χαράς και ειρήνης εν τω πιστεύειν, εις το περισσεύειν υμάς εν τη ελπίδι εν δυνάμει Πνεύματος Αγίου» (Ρωμ. 15: 13). Αμήν! Τέλος ο Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος καθαγίασε το κιβώριο των λειψάνων και του κουβουκλίου πάνω στον τάφο του οσίου Γεωργίου, και αναχωρώντας από την Μονή της Αναλήψεως, προσέφερε στην ηγουμένη Πορφυρία ένα θυμιατό για το καθολικό της μονής, που φέρει την πατριαρχική σφραγίδα.
Εικόνα
Εικόνα
Εικόνα
Εικόνα